De afgelopen jaren is er enorm veel onderzoek gepubliceerd over zorginnovatie; een snelle zoekactie via PubMed levert ruim 44.000 hits op. Nagenoeg iedere zorginstelling in Nederland heeft wel een afdeling zorginnovatie, van ziekenhuis tot GGZ en ouderenzorg. En toch blijft het een grote uitdaging om bepaalde (technologische) innovaties echt van de grond te laten komen. Hoe komt dit? En wat werkt dan wel?
‘Enorme tekorten in de zorg’, ‘het salaris is te laag’, ‘het is de schuld van …..’, ‘er is veel te veel bezuinigd op de zorg’…. De kranten staan iedere week vol met dit soort quotes, laat staan alle reacties op social media. En daarom ga ik het anders doen. Ik ga het gesprek aan met de professionals en help hen waar nodig.
Ik bel aan bij het complex waar de man, die ik ga bezoeken, woont. Hij doet de deur open via het intercomsysteem en ik loop de trap op. Als ik de galerij op loop, zie ik dat hij met zijn rollator al in de deuropening staat. Met een brede glimlach, maar met de vermoeidheid in zijn ogen, begroet hij mij. We lopen samen naar de woonkamer, waar hij neerploft in zijn stoel. Ik ga op de bank zitten….
In het ziekenhuis werd ontdekt dat de bloeduitslagen flink achteruit gingen. Voor de behandelend specialist was het duidelijk: er is geen behandeling meer mogelijk en de levensverwachting zal niet meer zijn dan een paar maanden, misschien minder. Voor de vrouw in kwestie was het geen verrassing: ze voelde al langer dat ze achteruit ging en dat ze steeds meer vermoeid was. Voor haar kinderen en partner was het verrassender. Natuurlijk waren ze zich ervan bewust dat er ooit een einde zal komen aan het leven, maar nu kwam dat einde plotseling sneller dichterbij….
‘Kun je komen helpen? Hij is gevallen en ik krijg hem niet goed overeind’, vertelt mijn collega, met lichte paniek in haar stem, via de telefoon. Ik geef aan dat ik eraan kom. De vrouw waar ik op dat moment bij ben, leg ik uit dat ik een ‘spoedje’ heb en dat ik binnenkort weer bij haar langs zal komen. Ik loop de woning uit en bel ondertussen een andere collega die aan het werk is, zodat zij de client die hierna op mijn route stond, kan overnemen van me. Het is me nog niet helemaal duidelijk wat er met de gevallen man aan de hand is, maar de lichte paniek in de stem van mijn collega zegt mij genoeg: ik moet er zo snel mogelijk heen…
Ik kom binnen, met een schort en handschoenen aan. Op mijn gezicht een mondneusmasker en een beschermbril. Gewapend met een thermometer en een saturatiemeter, stap ik de kleine woonkamer binnen. Op de rand van het bed zit een zichtbaar lijdende vrouw. Ik hoor haar zware en snelle ademhaling. Ondanks de zuurstof, is ze zichtbaar enorm benauwd. Een volledige zin uitspreken lukt haar al niet. De huisarts van de huisartsenpost heeft twee uur eerder al een injectie met morfine gegeven om de benauwdheid te verminderen. Deze injectie heeft echter weinig effect gehad. De vrouw oogt duidelijk zeer oncomfortabel. ‘Ik ben…. zo benauwd’, kan ze, met een adempauze, uitbrengen. Ik leg een hand op haar schouder om te laten merken dat ik er voor haar ben….
