Ik kom binnen in een kleine seniorenwoning, waar de kat me in de gang al tegemoetkomt. De man die er woont, ligt op de bank in de woonkamer. Hij begroet me vriendelijk, maar lijkt ook zenuwachtig. Het is de eerste keer dat ik hem ontmoet. We hebben vandaag een indicatiegesprek, waarbij ik inschat of hij zorg nodig heeft en wat het best passend bij hem gaat zijn….
Ik parkeer mijn auto op de oprit van het huis. Zoals gewoonlijk loop ik achterom naar binnen, de poort staat al open. Met een mondmasker op en mijn handschoenen al aan, ben ik klaar om aan de slag te gaan. De man die ik vandaag bezoek is in de zeventig. ‘In de zeventig’; is naar de maatstaven van de wijkverpleging vrij jong. Het komt niet heel regelmatig voor dat ik een jonger iemand terminale zorg verleen. En hier is dat zeker het geval. De kanker die door het lichaam van de man woekert, zit waarschijnlijk al in meerdere organen. Hij heeft tot een week geleden gevochten om langer te leven, door iedere mogelijke behandeling aan te grijpen en te proberen. En vorige week werd de vermoeidheid hem teveel. Als ik zijn huis binnenloop, ligt hij op bed in de woonkamer….
Vandaag werk ik een dagje op kantoor. Dat houd niet in dat ik geen cliënten zie, maar wel dat de focus niet ligt op de directe zorgverlening. Ik ben wel bereikbaar en spring bij waar nodig. Tegelijkertijd werk ik vanuit kantoor aan een aantal verschillende projecten, werk ik zorgplannen bij zodat ze beter aansluiten op veranderingen in de gezondheid van de cliënten en werk ik de administratie weg….
Het is vrijdag, wat betekent dat ik een ‘schooldag’ heb. Meestal volg ik de college’s van de premaster verplegingswetenschap vanuit huis. Vandaag kwam dat niet zo goed uit en had ik een flex-werkplek gereserveerd. Binnen de organisatie hebben we werkplekken waar, buiten jij, niemand komt. Een goed alternatief dus. Net na het middaguur, midden in het college dat ik volg, zie ik vanuit mijn ooghoek mijn telefoon oplichten. Ik kijk en zie de oproep ‘Haal AED’, gevolgd door het adres waar ik de AED op moet halen en het adres waar het slachtoffer vermoedelijk een hartstilstand heeft. Terwijl ik het bericht lees, voel ik mijn adrenaline stijgen….
Komende dinsdag (10 november) is het de dag van de mantelzorg. Een jaarlijks terugkerende dag waarbij de mantelzorger centraal staat. 4,4 miljoen Nederlanders zijn mantelzorger: een enorm aantal. Zonder hen zou de zorg instorten, zeker in de wijkverpleging. Daarom deze week een verhaal over een belaste mantelzorger…
Via de poort aan de zijkant van het huis loop ik de tuin in. Meteen loop ik door naar de achterdeur, die open staat. Via een klein gangetje kom ik terecht in de keuken, waar de vrouw aan de keukentafel zit. Ze kijkt me verwachtingsvol aan. Aan haar blik zie ik dat ze geen idee heeft wie ik ben of wat ik kom doen. Haar zoon introduceert me en vertelt aan zijn moeder dat ik wijkverpleegkundige ben en dat ik kom kijken hoe het met haar is. Ze lijdt al enkele jaren aan dementie. Als ik het gesprek begin en enkele oppervlakkige vragen stel, merk ik al direct dat haar dementie vergevorderd is. Ze probeert haar geheugenverlies te verbloemen, door mijn vragen weg te lachen of door haar zoon aan te kijken en hem te laten antwoorden…