Er is een tekort. Een enorm tekort. Een tekort dat zo groot is, dat het de komende tien, twintig jaar nog niet opgelost zal zijn. En toch gaat de zorg gewoon door. Zij het niet met (dreigende) stakingen, onderhandelingen over een hoger salaris of betere werkomstandigheden en een steeds hoger verzuimpercentage. Steeds meer collega’s vallen ziek om of gooien de handdoek in de ring om over te stappen naar een andere sector. Een sector die beter betaald, wordt veelal gezegd. Maar daarvoor verlaat men de zorg niet. Men is immers ook niet begonnen in de zorg voor het geweldige salaris, nee, de verzorgenden en verpleegkundigen zijn in de zorg gaan werken om het verschil te kunnen maken. Er echt te kunnen zijn voor de ander. Iemand bij te staan, te verzorgen, verplegen en als het nodig is om het lijden te verlichten.
Het probleem is niet het geld, maar de grote verantwoordelijkheid en de hoge werkdruk. Die zijn niet op te lossen met een hoger salaris of een bonus. Een goede en gezonde werk-privé-balans, dat zou pas een goede arbeidsvoorwaarde zijn. Een veilige werkplek, zonder agressie en geweld. Zonder iemand die zorg nodig heeft te moeten teleurstellen dat er geen zorg beschikbaar is en dat diegene helaas vandaag geen zorg zal krijgen. Niet continu het gevoel van machteloosheid hebben, maar het gevoel hebben dat je leiderschap kunt tonen. Professionaliteit, vakmanschap en verantwoordelijkheid. De tijd kunnen nemen voor niet die ene zorgvrager, maar voor iedere zorgvrager die dat nodig heeft. Inspraak en vervolgens gehoord worden, begrip en empathie richting hen, in plaats van alleen door hen. Kansen om door te groeien, zichzelf te ontwikkelen en echt verder te komen. Dat is wat verzorgenden en verpleegkundigen willen.
Ik probeer los te komen van de tendens waarin de zorg zich beweegt. Nu ik zelf niet meer direct aan het bed sta, is mijn doel om de collega’s die dit wel doen zo goed mogelijk te ondersteunen. Niet over hen, maar met hen. Voor hen. Om dit te bereiken, ga ik het voortaan anders doen. Ik zoek collega’s op en vraag hen rechtstreeks: waar kan ik je bij helpen? Hoe kunnen we ervoor zorgen dat jij kunt doen wat je het liefste doet en waar je zo enorm goed in bent: het verlenen van zorg? De reacties van mijn collega’s zijn enorm inspirerend. De zorg kan beter. De facilitering moet beter. En snel, voor het tekort nog meer toeneemt.
Geef een reactie