Skip to content

feb 14

‘Kun je me komen helpen?’

Gedurende de afgelopen maand waren haar wonden erger geworden. Het waren typische doorligwonden, op de stuit, billen en onderrug. Ze lag steeds meer in bed. Om verergering te voorkomen, hadden we eigenlijk al vrijwel alle interventies ingezet die mogelijk waren: een drukverlagend matras, iedere paar uur een andere houding, optimaliseren van het eten en drinken en natuurlijk het verzorgen van de wonden. De wonden werden daardoor iets minder groot, maar de pijn bleef aanwezig. Het eten en drinken ging ook minder goed, en ze kreeg van de huisarts te horen dat ze niet lang meer te leven zou hebben....

Read more

feb 7

‘Wat zullen we doen? Een kuur of insturen?’

Het is maandagmiddag. Mijn collega belt mij op, de vrouw waar ze op dat moment bij is, ziet er grauw uit. Ze heeft het benauwd en voelt een soort drukkende pijn op haar borst. Het is eigenlijk al het hele weekend aan de gang, maar nu is het toch wel een stuk erger geworden. Eigenlijk had ze het niet willen vertellen; ze wil niemand tot last zijn. Daarnaast heeft ze 's avonds plannen om haar verjaardag te vieren, wat ze natuurlijk niet wil missen. Maar nu is het toch te erg geworden om het te negeren....

Read more

jan 31

‘Haar lichaam was aan het opgeven’

Het was een sneu gezicht. Een relatief jonge vrouw, alleen in bed, in een huis met veel rommel en de verwarming op 25 graden. Ze bleef het koud houden. Ze rilde. We gaven haar nog een extra deken, maar ook dit leek niet te helpen. Terwijl zij onder drie dekens lag, met een lange broek en een trui aan, voelde ik het zweet over mijn voorhoofd lopen. De huisarts had me gebeld om een morfinepomp te starten en om een katheter in te brengen. Beide verliep probleemloos; samen met een collega bracht ik een katheter in en sloten we de morfinepomp aan. Het ging plotseling hard; we hadden niet zien aankomen dat ze opeens bedlegerig zou worden. Haar huis was hier dan ook niet op aangepast. Er was nog geen verpleegbed aanwezig en ook het matras voldeed niet aan de eisen om 24 uur per dag op te liggen. Het risico op doorligwonden werd met het uur groter. We bestelden met spoed een ander bed, een tafeltje en een ander matras. Binnen drie uur na ons telefoontje, was alles in huis....

Read more

jan 24

‘Ik vind het lastig voor de familie’

In het donker loop ik bij haar naar binnen. Ze ligt nog in bed en ik hoor haar rustige ademhaling. Ik zet de lamp in de woonkamer aan. De lamp geeft dezelfde hoeveelheid licht als een gemiddeld waxinelichtje, waardoor het eigenlijk nauwelijks lichter wordt. Ik spreek haar aan met haar voornaam en raak haar arm aan. Ze wordt wakker en begint te hoesten....

Read more

jan 17

‘Heb ik niet te vroeg gealarmeerd?’

Het is weekend. Meestal betekend dit een rustige dienst, met niet teveel bijzonderheden. Zo begon ook deze zaterdagochtend. De zorg was zoals altijd. Het leuke is wel dat in het weekend de mensen meestal wat vrolijker zijn. Er staan leuke afspraken op de agenda en vaak komt familie op bezoek. Hierdoor is de stemming vaak al wat positiever dan doordeweeks....

Read more

jan 10

‘Dus toch Alzheimer…’

Eigenlijk had iedereen al wel door dat het achteruitging. Hij vergeet steeds meer en wordt ook wel eens boos op zichzelf als hij er achter komt dat hij iets is vergeten. Ofja boos, het was meer frustratie. Echt boos kan hij niet worden. Het is een echte knuffelopa. Zo eentje die je gelijk wilt vastpakken en een knuffel wilt geven, als je hem ziet. Hij is lief voor zijn vrouw, voor zijn kinderen en is heel meegaand met de thuiszorg. Toch gaat het de laatste tijd minder goed, het geheugen gaat achteruit....

Read more

jan 3

“Het is 1918”

Het ging al een paar dagen wat minder. We merkten het aan hem. Hij was wat benauwder dan normaal en vergat soms wat kleine dingen. Het was niet erg genoeg om al een huisarts te laten komen, maar we hielden het toch wat meer in de gaten dan normaal....

Read more

dec 27

‘Ik mis haar nu nog erger dan normaal’

Het is tweede kerstdag. Het combineren van werken in de zorg en prive is op dit soort dagen altijd lastig. Het hoort erbij. Eigenlijk vind ik het helemaal niet erg om te werken met kerst. Over het algemeen is iedereen wat vrolijker en je hoort andere verhalen dan de normale dagelijkse ditjes en datjes. Alleen zit er ook een keerzijde aan de feestdagen. De mensen die door het jaar heen zich al regelmatig eenzaam voelen, voelen dit extra sterk tijdens de feestdagen. Zo ook de man waar ik vanmorgen binnenstap....

Read more

dec 20

‘De crisisdienst komt’

In de rapportages lees ik verontrustende zaken. Hij is agressief, vooral richting zijn vrouw. Af en toe ook naar de zorgverleners. Het is niet de eerste keer dat hij een klap probeert uit te delen of daadwerkelijk uitdeelt aan een collega. Zijn vrouw moet het vaak ontgelden. Verbaal en non-verbaal. Het is een lastige situatie, waarbij zijn vrouw hem eigenlijk niet meer alleen durft te laten. Bang dat hij boos wordt, als zij een keer weg is en weer terug komt. De scheldkanonnades zijn steeds heftiger. Ze geeft aan dat ze het niet langer volhoudt. Het gaat gewoon niet meer. Ze wil zo graag de beste zorg voor hem, maar die kan zij, samen met de thuiszorg, hem niet meer bieden. Er moet wat veranderen.

Read more

dec 13

‘Het bed moet leeg’

'Gisteren was nog onduidelijk wanneer mevrouw naar huis zou komen, maar dat wordt vanmiddag', zegt mijn collega. Vanuit het ziekenhuis naar huis op vrijdagmiddag, het is bij ons inmiddels meer regel dan uitzondering. Ze zou begin van de middag al thuis zijn. Samen met een collega rijd ik naar haar huis. De schoondochter is ook aanwezig en laat ons binnen: 'fijn dat jullie er zijn, ze is net alweer gevallen', vertelt de schoondochter. Even daarvoor had ze haar schoonmoeder op de grond aangetroffen toen ze even naar de buren op en neer was gelopen. Haar schoonmoeder moest naar het toilet en was vergeten dat ze een katheter had, waardoor ze gewoon kon blijven zitten....

Read more

← Older Entries