‘Het is echt niet uit te houden’
Na zes weken was ze thuis. Ze was in het ziekenhuis geopereerd en had daarna met verschillende complicaties nog weken in het ziekenhuis moeten blijven. Wat een simpele ingreep leek te zijn, viel in de praktijk toch behoorlijk tegen. Onder andere haar leeftijd speelde hierin een rol; ze zou immers eind van het jaar negentig worden. Daarnaast was ze niet erg trouw geweest in het innemen van de medicatie voorafgaand aan de operatie. Ze zag het nut er niet van in om de voorgeschreven pillen te slikken.
Dit kwam haar duur te staan: na de operatie begon haar oor steeds meer pijn te doen. De voorgeschreven pillen bleken antibiotica te zijn, tegen een eerder ontstane oorontsteking. Ze had de kuur niet afgemaakt. Hierdoor was de ontsteking in heftigere vorm terug gekomen. Uit de rapportage maakte ik op dat ze veel pijn had. Pijn? Dat had ik haar nog nooit horen zeggen, ze klaagde nooit. Ik besloot eens polshoogte te gaan nemen.
Bij binnenkomst blijkt ze blij om me te zien. We hadden elkaar niet meer gezien sinds de ziekenhuisopname. Ze komt van het bed omhoog en gaat op de rand zitten. Ik vraag of het klopt dat ze veel pijn heeft. ‘Het is echt niet uit te houden’, antwoordt ze. Ik vraag welke medicatie ze heeft gekregen tegen de pijn. Het blijkt een zware pijnstiller te zijn. Ze vertelt dat ze meer inneemt dan de arts voorgeschreven heeft. De oordruppels die voorgeschreven zijn, gebruikt ze niet. Volgens haar werken ze niet. In de oordruppels zit ook een sterke pijnstiller, maar deze zou geen effect hebben.
Met een lampje kijk ik in haar oor. De oorzaak is duidelijk: het oor zit vol met pus en is rood en opgezet. Het ziet er pijnlijk uit. Als ik vraag wanneer ze naar de KNO-arts moet, blijkt dit nog een week te duren. ‘Dat is te lang’, zeg ik resoluut. Ik pak mijn telefoon en bel naar de huisarts. De huisarts reageert adequaat en belt naar het ziekenhuis. Binnen anderhalf uur wordt ze in het ziekenhuis ontvangen en onderzocht door de KNO-arts van dienst. De conclusie verklaart de forse pijn: er zit een groot abces in het oor, dat tegen een zenuw drukt. De oplossing is relatief simpel. Als het abces weg is, is de pijn ook weg. De manier waarop is minder leuk; met een dikke naald wordt er een gaatje gemaakt in het abces.
De volgende dag belt haar man me op: ‘oh Jelle, ze heeft vannacht zo lekker geslapen! De pijn is verdwenen. En dat allemaal dankzij jou, ze is zo blij met je!’.
Terwijl ik dit schrijf, voel ik weer een glimlach op mijn gezicht verschijnen. Dit is waarvoor ik het doe, waar ik me iedere dag weer voor wil inspannen. Er zijn voor de mensen die ik mag verzorgen en echt iets kunnen betekenen.
Heb je na het lezen van mijn blog kriebels gekregen om te gaan werken of een keer mee te lopen in de (thuis)zorg? Super!
Neem eens een kijkje op de website met de actuele vacatures in de mooiste en meeste huiselijke sfeer van Brabant: Werken in de (thuis)zorg.
