Vorige week plaatste ik een verhaal waarin ik vertelde dat alle collega’s van het team negatief getest waren op COVID-19, nadat ze contact hadden gehad met een positief geteste client. Een paar dagen na de eerste test, liet ik mezelf nog een keer testen, omdat ik klachten had gekregen. Helaas pakte deze test anders uit en bleek dat ik het virus zelf had opgelopen….
Uit de rapportage haal ik dat de man in kwestie, in de negentig, hoest, koorts heeft en dat de arts antibiotica heeft voorgeschreven in verband met een longontsteking. Bij mij gaan direct alle alarmbellen af; alle symptomen wijzen op een mogelijke besmetting met het COVID-19-virus. Natuurlijk kan ik het niet met zekerheid zeggen, maar de verdenking is er wel. Dat is vreemd: de man in kwestie komt eigenlijk vrijwel nergens meer, zeker niet zelfstandig. Hoe kan hij dan besmet zijn geraakt?
Het bericht raakt me: een collega-organisatie in de regio kondigt het faillissement aan. Alle cliënten en collega’s moeten zo snel mogelijk worden ondergebracht bij andere thuiszorgorganisaties. De thuiszorg loopt al over; personeelstekort en veel aanvragen van cliënten zorgen ervoor dat het iedere dag weer een flinke puzzel is om alles rond te krijgen. Desondanks willen we nooit een ‘nee’ verkopen aan mensen die zorg nodig hebben. We bekijken voor iedere nieuwe client de mogelijkheden die we hebben en bieden altijd iets aan….
Nadat de vrouw een kleine operatie had ondergaan in het ziekenhuis, had ze een aantal vervelende complicaties gekregen. Zo was de operatiewond gaan ontsteken en moest deze verzorgd worden. Om dit te verzorgen werd de thuiszorg ingeschakeld door het ziekenhuis. Eigenlijk wil de vrouw dit helemaal niet. Ze is haar hele leven zelfstandig geweest en wil dat nu ook zijn. Het ziekenhuis liet haar echter geen keuze, omdat een geïnfecteerde wond een risico geeft op een (veel) langere behandelduur….
De man in kwestie ging al enige maanden flink achteruit ten gevolge van kanker. Hij zit inmiddels in het palliatieve traject, wat inhoudt dat genezing niet meer mogelijk is en we alles op alles zetten om de man zo comfortabel mogelijk te maken. De zorg die wij verlenen is erop gericht dat de man zo veel mogelijk energie overhoudt voor leuke dingen waarvan hij nog kan genieten. Het wassen en aankleden iedere ochtend kost hem namelijk zoveel energie dat hij de rest van de dag niet veel meer waard is. Daarom helpt de thuiszorg hem hierbij….
Nadat ze weken in het ziekenhuis had doorgebracht, waarvan de meeste tijd op de intensive care, ging het nu een stuk beter. Ze had COVID-19, in een heftige vorm. Ze is weer thuis. Duidelijk is dat ze nog een lange weg te gaan heeft om te herstellen. Zowel lichamelijk als psychologisch heeft ze een flinke klap gehad. Haar spieren zijn verslapt, ze is ruim twintig kilogram afgevallen en daarnaast kost de kleinste inspanning enorm veel energie. Daarnaast vergeet ze veel meer dan voorheen en is ze angstiger. De diagnose is PICS, oftewel: Post Intensive Care Syndroom. Een verzameling aan typerende symptomen die na een langdurige opname op de intensive care kunnen ontstaan. In de opleiding had ik het een enkele keer voorbij horen komen, maar nog nooit had ik dit syndroom in de praktijk gezien. Nu zag ik het in de praktijk en schrok ik van de heftigheid waarin deze vrouw het syndroom had….