Naast de revalidatie- en palliatieve cliënten, hebben we ook een groep mensen met een zorgvraag door ouderdom of lichamelijke beperking die langdurig zorg nodig hebben. Door deze zorg te bieden, zorgen we ervoor dat ook deze groep mensen thuis kan blijven wonen en zo zelfstandig en zelfredzaam mogelijk blijft.
We hebben al enkele jaren een man in zorg van dik in de tachtig. De zorgvraag is al die jaren nagenoeg hetzelfde gebleven: iedere ochtend en avond ondersteunen met omkleden, een aantal keer per week ondersteunen met douchen en de andere dagen met een korte wasbeurt aan de wastafel. Zijn wereld is gedurende de jaren kleiner geworden. Hij is minder mobiel en komt hierdoor niet vaak meer buiten. Zowel binnen als buiten de familie overlijden er steeds meer mensen en zijn partner is inmiddels ook al een aantal jaar overleden. Toch blijft hij opgewekt en positief. Zijn mobiliteitsbeperking heeft veel invloed op zijn leven, maar hij heeft een weg gevonden om ermee te leven.
Het laatste jaar is zijn zicht niet meer wat het geweest is. Zijn ogen gaan achteruit, maar ook hier laat hij zich niet door kisten. Binnenshuis weet hij de weg blindelings te vinden en ook maakt hij nog steeds zijn eigen eten en drinken klaar. Met behulp van een bril en een vergrootglas lukt het ook nog om de koppen van de krant te lezen. De radio biedt hem een goed alternatief voor het lezen van boeken. Buiten twee keer per dag zorg, is hij zelfstandig. Zijn kinderen ondersteunen hem met boodschappen en in het huishouden. Hij doet daarbij ook wat hij kan. Zijn medicijnen neemt hij allemaal nog zelfstandig in.
Het valt collega’s op dat hij af en toe een kleine fout maakt met zijn medicatie, wat hij vrij eenvoudig wegwuift. Als ik hem hiernaar vraag, vertelt hij dat iedereen wel eens wat vergeet. Ik vraag of hij weleens zijn medicatie per ongeluk verkeerd heeft gepakt en dit bevestigt hij: ‘soms weet ik ‘s avond niet meer of ik ze al heb gepakt’, zegt hij. Ik vraag hem of het dan niet handig zou zijn als wij hem daarbij helpen, om zijn onzekerheid weg te nemen. Hij wil eigenlijk het liefst niemand tot last zijn. Echter weet ik hem te overtuigen dat het toch wel erg belangrijk is om de juiste dosering en de juiste medicatie te nemen. Ik vertel hem dat we sowieso toch al in het gebouw waar hij woont moeten komen, dus dat we dan net zo makkelijk even binnen kunnen stappen. Hij is overtuigd en accepteert de hulp die ik hem biedt.
In de weken die volgen blijkt dat hij vaker medicatiefouten heeft gemaakt. Zijn pijn was niet onder controle doordat hij onregelmatig pijnstillers innam en zijn bloedverdunners werden soms iets teveel ingenomen, waardoor zijn bloed wel erg dun geworden was. Door de overname van de medicatie gaat zijn gezondheid daarom vooruit: hij kan meer doen, omdat hij minder pijn ervaart. Daarnaast wordt niet ieder klein wondje meer een bloedbad, wat hij toch ook wel erg prettig vind. 5 minuten zorg per dag zorgt voor een groot verschil.
Geef een reactie