aug 23
Mijn collega's hadden die week al zeker drie keer een berichtje gestuurd: de mevrouw in kwestie is boos, onredelijk en laat de zorg niet goed toe. Vandaag staat ze bij mij op de planning om naartoe te gaan. Ik ben benieuwd hoe ze op mij zal reageren; ik heb haar een paar weken geleden voor het eerst gezien en daarna niet meer. Zou ze me nog herkennen?
06:50 uur
Ik loop door de nog donkere gang in de richting van het kantoor. Ik hoor mijn collega's al lachen en bijkletsen. 'Goedemorgen!', zeg ik vrolijk en ik ga bij hen aan tafel zitten. Ik zit nog geen minuut of de telefoon rinkelt al. De nachtdienst draagt over dat er vannacht geen bijzonderheden waren. Samen met mijn collega's neem ik de bijzonderheden voor de dag door. Vandaag zijn er twee stagiaires aanwezig. We bespreken gezamenlijk de leerdoelen. Niet alleen de stagiaires geven een leerdoel aan, ook alle aanwezige collega's benoemen een leerdoel; we zijn ten slotte een leerafdeling. 'Vandaag wil ik extra letten op handhygiëne volgens protocol toepassen', zeg ik op mijn beurt....
Het begin van de nacht was rustig verlopen. Ze sliep rustig, haar man lag naast haar. Halverwege de nacht veranderde dat. Het slaapmiddel dat mijn collega haar de vorige avond had gegeven, werkte niet voldoende. Ze werd onrustig en ze wilde, over het bedhek heen, uit bed klimmen. Staan lukte haar al weken niet meer, laat staan lopen. Haar man pakte haar daarom stevig vast en probeerde haar zo goed en zo kwaad als het ging in bed te houden. Na een minuut of vijf werd ze rustiger en sliep ze verder....
'Ga maar zitten ja, komend uur kom je hier niet weg!', zei hij boos. In de rapportage van een dag eerder las ik dat hij toen ook al boos had gereageerd op een collega. Toen wilde hij niet zeggen wat er was. Ik laat hem uitrazen. Hij houdt een betoog van een aantal minuten, waarin hij me beledigd. Normaal zou ik hier een grens trekken, maar als ik dit nu ook zou doen, verwacht ik een nog bozere reactie. Ik besluit er niet op in te gaan en het naast me neer te leggen....
Het was een hete dag in het begin van mei. Ik ben, samen met mijn stagiaire, onderweg naar een dorpje op een kwartiertje afstand van mijn normale werkgebied. De collega's daar hadden een probleem: een vrouw had haar neusmaag-sonde (een slangetje via de neus waar voeding doorheen gegeven kan worden) er zojuist uit getrokken. De laatste keer dat ik een dergelijke sonde had ingebracht, was tijdens mijn opleiding, ongeveer een jaar eerder, in een ziekenhuis waar alles bij de hand was als het niet zou lukken. Onderweg wist ik al dat het deze keer heel anders zou gaan verlopen. De handeling zelf is hetzelfde, maar de context bepaald juist de complexiteit....
Het viel diverse collega’s op dat de man in kwestie regelmatig niet thuis was als zij voor zijn deur stonden om de zorg te verlenen. We wisten als team wel dat hij niet kon onthouden op welk tijdstip de thuiszorg zou komen. Hij wist vaak überhaupt niet dat er thuiszorg zou komen. De dementie was al zover ontwikkeld dat hij dit vergat. Hij vergat daarnaast dat zijn kinderen hem elke dag belden en regelmatig op bezoek kwamen. Hierdoor voelde hij zich eenzaam. Het was een trieste situatie, voor de kinderen, voor ons als zorgprofessionals, maar vooral voor hem.....
'Wat heeft u in het verleden allemaal meegemaakt?', is één van mijn vaste vragen tijdens een intakegesprek. Het antwoord is wisselend, net als mijn doel van de gestelde vraag. De vraag kan duiden op de medische voorgeschiedenis, trauma's in het verleden of belangrijke gebeurtenissen die men belangrijk vindt. Deze keer stelde ik de vraag aan de man die tegenover me zat. Hij had zelf thuiszorg aangevraagd na een periode van revalidatie in het revalidatiecentrum.....
We stappen samen binnen bij de laatste vrouw in onze route. Eerder heb ik samen met haar, een stagiaire HBO-Verpleegkunde, een intakegesprek met de vrouw gevoerd. Ze vertelde openhartig over haar aandoening: kanker. Ondanks haar relatief jonge leeftijd, had ze al veel meegemaakt. Ze had huishoudelijke hulp en was door het ziekenhuis bij ons aangemeld voor ondersteuning met onder andere douchen. Ze kon dit nog redelijk zelfstandig, maar dit koste simpelweg zoveel energie dat ze de rest van de dag aan het uitrusten was. De energie die ze liever in haar kinderen wilde steken...
Het is een warme zomerdag, ruim 35 graden. Ik ben weer aan het werk, na mijn vakantie en wordt meteen uit mijn vakantiegevoel getrokken door een ongerust telefoontje van mijn collega. Ze is bij een vrouw van in de tachtig met uitgezaaide kanker. Ze vertelt me dat de vrouw koorts en een hele lage bloeddruk heeft. De vrouw eet al een tijdje niet meer en brengt steeds meer tijd van de dag in bed door. Ik stem met mijn collega af dat ik eraan kom….
Na een val in huis, was hij in het ziekenhuis terecht gekomen. Hij had een gebroken heup en kon hierdoor minder goed uit de voeten. Het aankleden en het douchen ging moeizamer, vooral vanwege het valgevaar. Hij is niet erg bang om nog een keer te vallen. Dit hoort erbij, zegt hij. Met 'erbij' doelt hij op zijn leeftijd. Hij was net 90 jaar geworden....
