‘Gespannen? Waarvoor?’
Het begon eigenlijk vrij onschuldig: een kleine achteruitgang. Hij kon iets minder ver lopen dan voorheen, kreeg wat meer last van vermoeidheid en hij merkte dat hij inleverde. Zijn energie werd minder en zijn hartslag trager. Iedere eerste dag van de maand meet hij, naar goede gewoonte, zijn bloeddruk en hartslag op. Sinds hij medicatie had gekregen van de huisarts, was zijn bloeddruk stabiel en lager dan normaal. Het begon met 'hypertensie'; een moeilijk woord voor een te hoge bloeddruk. Hij minderde met het zout in zijn eten en begon met het maandelijks opmeten van de bloeddruk. Zo kwam hij erachter dan zijn hartslag gedurende de maanden steeds wat langzamer werd. De huisarts stuurde hem door naar het ziekenhuis. Er werd een hartfilmpje gemaakt. Daarna een echo en een scan van het hart. Al vrij snel was de diagnose duidelijk: hartfalen. Het klinkt als een ernstige aandoening, en dat is het ook. Langzaam gaat het hart verder en verder achteruit, tot het hart niet meer sterk genoeg is om het bloed rond te pompen. Een potentieel dodelijk ziektebeeld, waarbij de behandeling voornamelijk gericht is op het voorkomen van erger en afremmen van de achteruitgang....
