De feestdagen staan weer voor de deur. Feestdagen die anders zullen zijn dan anders, midden in een landelijke lock-down, midden in de tweede golf van de COVID-19-pandemie. Voor onze cliënten in de wijkverpleging zullen het onvergetelijke dagen worden, maar niet onvergetelijk op de manier waarop we het graag voor hen zouden inrichten.
Ieder jaar verspreiden we een brief om te inventariseren welke cliënten geen zorg nodig hebben gedurende de feestdagen. Hier kunnen we vervolgens onze planning op aanpassen en vaak een extra collega vrij geven. Zo ook dit jaar. Echter zien we nu een verschil in het aantal afmeldingen voor zorg; dit ligt dit jaar nagenoeg rond het nulpunt. Iedereen blijft thuis. Via social media zie ik verhalen van collega’s uit de wijkverpleging die juist het tegenovergestelde ervaren: cliënten die juist met de hele familie de feestdagen doorbrengen en daarmee de landelijke regels naast zich neerleggen. Ik ervaar dit totaal niet zo, en vraag me af waar dit door komt.
In de eerste golf is de provincie waar ik werk enorm hard getroffen en aan het begin van de tweede golf kleurde de gemeente waar ik werk donkerrood door het hoge aantal besmettingen. Dit zie ik terug in het werkgebied: vrijwel iedereen kent ondertussen wel iemand die is overleden of doodziek is geworden door het virus. En dit zorgt voor onrust, voor angst en voor stress bij de mensen die ik bezoek. Ze zijn niet ‘corona-moe’, maar voelen zich eenzamer en minder betrokken bij de maatschappij. Natuurlijk ontzettend begrijpelijk, maar dat is hetgeen dat ik misschien wel het lastigste vind aan mijn werk: ervoor zorgen dat iemand zich minder eenzaam voelt. Het ‘zien’ van de mens achter de ziekte is voor mij niet moeilijk, het is eerder normaal. Maar om die eenzaamheid te bestrijden, zeker in de donkere dagen voor Kerst, vind ik extreem lastig. Voornamelijk omdat eenzaamheid een gevoel is dat men ervaart. Het is iets wat niet direct tastbaar is en daarmee niet direct oplosbaar. Er is geen pilletje of drankje dat het probleem kan oplossen. Een luisterend oor bieden kan bijdragen aan een vermindering van het gevoel van eenzaamheid, maar de uren daaromheen blijft de eenzaamheid bestaan.
Om de mensen, waar we als team voor zorgen, te laten weten dat we hen steunen, dat we aan ze denken en voor ze klaarstaan, verspreiden we dit jaar voor het eerst een echte kerstkaart. Normaal maken we een groepsfoto met alle collega’s erop, met een leuke tekst erbij. Echter is dit nu niet gepast en mogelijk, waardoor we allemaal individueel een foto hebben gemaakt en deze hebben samengevoegd tot een kaart. In de vorm van een hart. Omdat ons hart uitgaat naar de mensen waar we als team voor zorgen, omdat we dit werk met heel ons hart doen, omdat we dit jaar harden hebben gewerkt dan ooit en de (soms) schrijnende situaties ons aan het hart gaan. Het is een jaar om nooit te vergeten.
Geef een reactie