Het bericht raakt me: een collega-organisatie in de regio kondigt het faillissement aan. Alle cliënten en collega’s moeten zo snel mogelijk worden ondergebracht bij andere thuiszorgorganisaties. De thuiszorg loopt al over; personeelstekort en veel aanvragen van cliënten zorgen ervoor dat het iedere dag weer een flinke puzzel is om alles rond te krijgen. Desondanks willen we nooit een ‘nee’ verkopen aan mensen die zorg nodig hebben. We bekijken voor iedere nieuwe client de mogelijkheden die we hebben en bieden altijd iets aan.
Zo ook nu. Gelukkig worden slechts twee cliënten van de failliete zorgorganisatie aan ons team toegewezen. Het faillissement komt voor ons uit de lucht vallen, waardoor we direct moeten schakelen en de cliënten over moeten nemen, zodat ze niet tussen wal en schip vallen en zonder zorg komen te zitten.
‘Ik kan het me simpelweg niet voorstellen hoe de collega’s van de betreffende organisatie zich voelen’
Ik kan het me simpelweg niet voorstellen hoe de collega’s van de betreffende organisatie zich voelen. Samen hebben ze iets opgebouwd, met waarschijnlijk hetzelfde doel als ik: de best mogelijke zorg leveren bij de cliënten. In het afgelopen jaar zijn er in onze regio twee thuiszorgaanbieders failliet gegaan, waardoor de cliënten direct op straat kwamen te staan. Daardoor komt de continuïteit en kwaliteit van zorg zwaar onder druk te staan, vaak niet door de keihard werkende zorgverleners, maar door een structureel tekort aan personeel in combinatie met een veel te hoge werkdruk. Ik weet nog van het eerste faillissement hoe dat verlopen was…
Met een lijst van twintig nieuwe cliënten naast me, maak ik een puzzel van de routes. De nieuwe cliënten zorgen ervoor dat we per direct moeten opschalen en iedere ochtend en avond een route extra moeten inzetten. Ik plan alle intakegesprekken zo snel mogelijk in, zodat we ook voor iedere client een passend zorgplan kunnen opstellen. Ondanks de druk, willen we ervoor zorgen dat iedereen passende en kwalitatief goede zorg blijven bieden.
Ik zit aan tafel bij een oudere dame en haar dochter. Ze vertellen we hoe ontevreden ze zijn over de vorige thuiszorgaanbieder die ze hadden. Regelmatig kwam het voor dat de zorgmedewerkers niet of veel te laat kwamen opdagen. Ik zit vol ongeloof te luisteren naar de verhalen van het tweetal. Ik kan het me nauwelijks voorstellen dat er thuiszorg is afgesproken en structureel niet wordt geleverd. Het klinkt als een ver van mijn bed show, als iets dat ver weg in een minder ontwikkeld land voor zou komen. En nu gebeurd het gewoon hier, bij deze mensen, waar ik aan tafel zit.
We spreken af dat de zorg nog diezelfde avond zal starten. Twee keer per dag zullen we zorg komen verlenen bij de vrouw. Door haar slechte longfunctie kan ze zichzelf niet meer verzorgen. Zowel het omkleden als het wassen is voor haar hierdoor echt niet zelfstandig mogelijk. De dagen dat er niemand was geweest, belde ze haar dochter op die haar dan kwam helpen als dit mogelijk was. Echter kwam het ook regelmatig voor dat haar dochter niet kon komen, waardoor ze de hele dag in haar pyjama bleef. Het gevolg was dat ze niet naar buiten kon en met een depressie en huilbuien begon te kampen. Terwijl ze dit vertelt, barst de vrouw in huilen uit. Ze is wantrouwend tegenover de zorg die ik toezeg, wat ik me goed kan voorstellen. Desondanks starten we direct met het verlenen van de zorg en proberen we haar gerust te stellen.
Foto: © Natasja de Vries
Geef een reactie