Ik loop naar de voordeur. Voor ik aanbel, luister ik naar de geluiden die uit het huis komen. Ik hoor ze tegen elkaar schreeuwen. Het geluid komt van boven, maar toch is het buiten goed hoorbaar. Collega’s hoorden regelmatig hetzelfde als zij voor de deur stonden. Het valt ons op dat de vrouw van het echtpaar steeds vaker onrustig is, door haar dementie. Als ze haar man niet ziet, begint ze te roepen om zijn aandacht te krijgen. Het lastige is dat hij hierdoor geen rust krijgt. Ieder moment dat ze thuis is, vraagt het al zijn aandacht. Een aantal dagen in de week bezoekt ze de dagbesteding in de buurt, en twee dagen in de week zijn er kinderen in huis om het echtpaar te ontlasten. Het valt de kinderen ook op dat het steeds lastiger wordt thuis. De situatie wordt onhoudbaar.
Eerder die week had ik al een gesprek gevoerd met de kinderen van het echtpaar. We hadden afgestemd wat het plan van aanpak zou worden, omdat de situatie steeds kritieker werd. Eerder had het echtpaar echt niet open gestaan voor opname van de vrouw in een verpleeghuis. Het was niet bespreekbaar geweest en de man gaf niet toe dat het eigenlijk niet meer ging thuis. De kinderen gaven aan dat zij de noodzaak wel inzagen. Ik had het plan van aanpak ook al met de huisarts afgestemd. Als ik in de loop van de week signalen zou oppikken dat het niet meer zou gaan, zou ik de man hiermee confronteren en proberen om zo een ingang te vinden bij hem. Dit was het lastigste stuk van het plan: een ingang vinden om het gesprek aan te gaan.
Nu had ik een goede aanleiding, omdat ik ze buiten kon horen schreeuwen tegen elkaar. Ik bel aan en ga naar binnen. Ik confronteer hem met wat ik buiten heb gehoord en probeer hierdoor het gesprek op te starten. Hij breekt en begint te huilen. Het verbaast me, maar dit is voor mij wel een uitgelezen kans om door te pakken. ‘Het gaat niet meer, ik ben zo moe…’, zegt hij al huilend. Hij verteld over een nacht eerder die week. Ze was midden in de nacht opgestaan en gevallen. Toen hij probeerde om haar overeind te helpen, viel ook hij op de grond en hadden ze ruim twee uur samen op de grond gezeten. De telefoon lag net te ver weg om bij te kunnen en hulp in te schakelen, dus hadden ze gewacht tot de thuiszorg hen zou vinden. Uiteindelijk hadden ze beiden gelukkig niks opgelopen, maar de schrik zat er goed in. Nu gaf hij eindelijk toe dat het hem te veel werd. De zorg voor zijn vrouw was te zwaar en ook hij ging hierdoor flink achteruit in zijn gezondheid. Ik bespreek met hem wat ik voor ze kan betekenen. Eigenlijk kan het geen dag langer meer zo. Hierdoor leg ik uit wat de procedure gaat zijn voor een crisisopname in een verpleeghuis.
Ik bel de huisarts en leg uit wat ik met de man heb besproken. Ik vraag de arts om de crisisdienst in te schakelen en ze zo snel mogelijk langs te laten komen voor een beoordeling. De arts gaat akkoord en belt direct naar de crisisdienst. Ondertussen schakel in de kinderen in en leg uit wat er gaat gebeuren. Later op de dag zal de crisisdienst een beoordeling komen doen, maar tot die tijd heeft het echtpaar ook echt hulp nodig. Een van de kinderen komt direct naar het echtpaar toe om hen te ondersteunen tot de crisisdienst er is.
De crisisdienst oordeelt hetzelfde als wij: het gaat echt niet meer thuis. Er wordt direct een plaats gezocht in een verpleeghuis waar plaats is. Het meest nabije verpleeghuis met plaats is ruim een uur rijden, maar het is niet anders. De volgende dag kan ze daar terecht. Om de tijd tot de opname te overbruggen, stem ik met de kinderen af dat zij tot die tijd in het huis blijven, ook ‘s nachts.
De volgende dag volgt een heftig afscheid. Ook al weten we allemaal dat het niet meer gaat thuis, vindt de man het ontzettend lastig om afscheid te nemen van zijn vrouw. Het voelt voor hem alsof hij haar in de steek laat. Als zijn zoon met de vrouw is vertrokken naar het verpleeghuis, heb ik nog behoorlijk wat tijd nodig om op de man in te praten en om hem rustig te krijgen. Ik leg hem uit dat hij er niks aan kan doen. We bespreken hoe hij een taxipas kan aanvragen bij de gemeente, zodat hij iedere dag op bezoek kan bij zijn vrouw. Het is een flinke reis, maar uiteindelijk is hij toch blij dat ze nu de juiste zorg kan krijgen en hij meer rust heeft.
Geef een reactie