Ik belde hem op om te vragen of ik langs mocht komen. Hij had een paar dagen geleden zijn vrouw verloren. Ons team had de thuiszorg voor haar verzorgd vanaf het moment dat ze thuis was gekomen nadat haar voet was geamputeerd, tot het moment dat ze weer terug in het ziekenhuis kwam met een longontsteking. In de periode daartussen was ik een aantal keer per week bij hen over de vloer gekomen. Hierdoor had ik met zowel de man als de vrouw een goede band opgebouwd. Toen ze werd opgenomen in het ziekenhuis, leek het erop alsof ze snel weer thuis zou komen. Echter verslechterde haar toestand plotseling snel, waardoor ze onverwachts kwam te overlijden. Haar man, die alleen achterbleef, had geen thuiszorg van ons. Echter wilde ik wel graag bij hem langs in het kader van nazorg.
Op het afgesproken tijdstip loop ik achterom de tuin in. Hij staat me in de deuropening al op te wachten. Met een glimlach op zijn gezicht ontvangt hij me. Na het zetten van een pot thee, schuift hij aan bij de tafel waar ik inmiddels heb plaatsgenomen. We hebben het over het verlies van zijn vrouw, waarbij het me opvalt dat hij hier open en vrij makkelijk over praat. Af en toe verschijnt er in zijn ooghoeken een traan, maar hij huilt niet. ‘Het voelt fijn om dit te bespreken’, zegt hij, als we het over het ziekteproces van zijn vrouw hebben.
Ik weet van de periode dat ik bij hen over de vloer kwam, dat de twee elkaar perfect aanvulden. Zo was zij erg klein en hij lang, waardoor hij perfect bij de bovenste kastjes in de keuken kon. Hij kon redelijk koken, maar kon echt geen aardappels schillen, wat zij dan weer perfect kon. Het evenwicht tussen de twee was aandoenlijk. Nu was het evenwicht plotseling totaal verdwenen. Als ik dit benoem, zie ik dat de man even moet slikken. Het is lastig, geeft hij aan, maar we komen er wel.
Gedurende het gesprek, valt het me op dat hij zich goed kan verwoorden en dat hij er zelf veel vertrouwen in heeft dat het hem alleen (met hulp van zijn omgeving) gaat lukken. De man is verder in goede gezondheid en voor zijn leeftijd is hij nog erg fit. Hierdoor verwacht ik eigenlijk geen grote problemen op de korte termijn. Het is voor mij een goed teken dat hij over het overlijden van zijn partner kan praten, net als dat hij er zelf vertrouwen in heeft dat het goed gaat komen. Het doel van het nazorggesprek is enerzijds om de zorg te evalueren, maar des te meer bedoeld om in te kunnen schatten of en hoe de nabestaanden zich redden.
We sluiten het gesprek af en hij geeft aan dat de deur altijd open staat voor een kop koffie. Hij duwt een grote doos Merci-chocolade in mijn handen en geeft me een knipoog. Vanuit de tuin zwaai ik nog een keer en ik stap in de auto. Ik ben verwonderd over hoe hij, na ruim zestig jaar huwelijk, met de situatie omgaat.
Geef een reactie