‘Ik wil graag dat er een morfinepomp wordt ingezet, zijn dochter voert alle zorg zelfstandig uit, maar we hebben thuiszorg nodig voor de pomp’, vertelt de huisarts me aan de telefoon. Ik ken de huisarts niet. De man in kwestie evenmin. Een uur later stap ik de oude boerderij, via de achterdeur, binnen. Hij ligt in een ziekenhuisbed in de serre. Naast hem zijn drie dochters en een aantal kleinkinderen aanwezig. We gaan in gesprek over de afgelopen week. Het blijkt een heftige week te zijn geweest; enkele dagen geleden reed hij nog op de tractor en nu ligt hij enkel nog in bed. Hij is stervende, en het gaat hard. Samen met hem, de kinderen en de huisarts maken we een plan van aanpak voor de komende dagen. De huisarts geeft me zijn nummer en vraagt me direct te bellen bij veranderingen de komende tijd.
Samen met een collega zorg ik ervoor dat hij comfortabel ligt en ik prik een naaldje in zijn borst. We sluiten de morfinepomp aan en we vertellen hem de werking en bijwerkingen die hij kan verwachten. Hij bedankt ons en ik neem afscheid door hem te vertellen dat ik er de volgende dag weer ben.
Twee dagen later is hij amper aanspreekbaar. Het gaat hard. Ik vraag de huisarts om een huisbezoek, omdat hij onrustig wordt. Hij plukt aan zijn dekens en rolt zich continu om in bed. De huisarts schrijft een slaapmiddel voor, waarmee we gaan starten met palliatieve sedatie. Voordat ik het slaapmiddel toedien, neemt de huisarts afscheid van hem: ‘Het is goed om je gekend te hebben’. Als de huisarts zich naar mij draait, zie ik de tranen in zijn ogen. Ik krijg kippenvel, DIT is compassie in de zorg. Wat een arts.
De volgende dag overlijdt hij, in alle rust, met zijn dochters om hem heen.
Geef een reactie